Vechten, zo herkenbaar….
Bij mijzelf, maar ik zie het zeker vaak in mijn praktijk voorbijkomen.
We leren het vechten al van jongs af aan. Kom op, niet zo aanstellen of wees eens een echte vent. Ook de woorden niet huilen, wees sterk of het valt wel mee, anderen hebben het veel zwaarder, klinken vast niet onbekend en je weet er vast nog wel meer te bedenken. Natuurlijk is het goed dat we niet een zacht eitje zijn en dat we tegen een stootje kunnen, maar wie ben je nu echt en wat voel je echt? Doe je wat de omgeving van je verwacht? Of heb je door je opvoeding, omgeving of vervelende gebeurtenissen een overlevingsstrategie aangenomen om daadwerkelijk “te overleven”.
Afgelopen week tijdens een intake vertelde een cliënt dat hij telkens zo moe is en allerlei lichamelijke klachten ervaart. De huisarts heeft zijn bloed onderzocht en ook een aantal andere zaken uitgesloten. “Officieel” is er dus niks aan de hand. Mijn cliënt is aan het overleven. Een overlevingsstrategie dient natuurlijk een doel. Je hebt voor je gevoel geen andere keuze dan te knokken of te vechten. Dit kan je kracht geven, maar als het een te groot deel van je wordt, dan kost het meer energie, dan dat het je uiteindelijk oplevert.
De intake is vaak even kennismaken, maar als je goed “kijkt” dan zie en hoor je heel veel. Tijdens de kennismaking vertelde hij over zijn jeugd. En ja, die was niet heel leuk geweest, maar dat was al zo lang geleden en ach in zijn werk kwam hij wel andere voorbeelden tegen en moest je zien hoe hij het nu had. Tussen neus en lippen door hoorde ik nog een aantal zaken voorbijkomen, waar ik toch even bij moest slikken. Ik vertelde hem wat ik hoorde en wat ik erbij voelde. Hij was een tijdje stil en keek mij niet aan. Toen hij opkeek zag ik een kwetsbaarheid in zijn ogen… Hij is moe van zijn overlevingsstrategie, het knokken om te overleven.
We gaan samen aan de slag met zijn overlevingsstrategie. Ons doel? (De mensen die mij kennen weten dat ik niet van zweverige termen hou.) Ik hou het maar op er mogen zijn….
– Sheela –
