Dankbaarheid en trots
Op de dag dat ik 15 jaar samen ben met mijn grote liefde schrijf ik deze blog. Wat ben ik dankbaar dat wij dit Samen mogen ervaren. Bewust dat liefde steeds meer mag groeien en dat je steeds meer waardering krijgt voor dat wat er is. De liefde voor de kinderen die zich steeds meer ontwikkelen in hun “passie” en in wie ze zijn. Dankbaar om coach te zijn en iets te kunnen betekenen in iemand zijn groei of persoonlijke ontwikkeling.
Maar ook de liefde voor daar waar ik elke keer weer een stukje van mijzelf vind, Schiermonnikoog. Natuurlijk helpt het dan ook dat ik kan slapen in mijn ouderlijk huis en zelfs nog in mijn oude bed van vroeger… Mijn vader leeft niet meer, maar de huidige eigenaren van mijn ouderlijk huis laten het nog steeds als thuiskomen voelen. De liefde en dankbaarheid van mijn vader voor het prachtige eiland, stroomt door in mij.
Als ik in de prachtige natuur loop met cliënten dan ben ik trots, heel trots. Dankbaar, hoe de natuur mij helpt in het coaching proces. Veertjes die elke keer opduiken bij bepaalde woorden, zwanen die overvliegen op het moment dat er wordt gesproken over vrijheid, “vastlopen” in bramenstruiken en moeten kiezen voor een ander pad, de weidsheid van het strand met nieuwe inzichten, het klimmen over boomstammen die zijn omgevallen door een storm. In de afgelopen jaren heb ik zoveel mooie en bijzondere momenten mee mogen maken. Maar altijd na een dag coachen ga ik even napraten op een terrasje. Even een praatje maken met eilanders, naar elkaar zwaaien of het schenken van een glimlach.
De laatste woorden die namens mijn vader werden gesproken waren; bedankt Schiermonnikoog. En elke keer als ik op de boot zit op weg naar Wons, voel ik het… bedankt Schiermonnikoog…. tot snel!
– Sheela –
