Waar moest ze beginnen?
“Hoe was je weekend?”. De vraag was amper over de lippen van Karin’s leidinggevende en ze barstte al in tranen uit. Waar moest ze beginnen? Ze sliep al tijden slecht. Haar relatie liep niet lekker en ze had gedoe met haar ex over haar kinderen. Tel daar dan nog de zorg voor haar ouders bij op. Het werd Karin allemaal teveel. Via haar werkgever kwam Karin bij mij terecht in Wons.
Het intakegesprek
Het intakegesprek duurde even lang als een sessie duurt. Tegenover mij zat een vrouw vol verdriet. Ik kon het zien in haar ogen, haar gezicht had een grauwe waas. “Ik heb al heel lang niet de tijd genomen om naar de kapper te gaan” vertelt ze me “Ook even shoppen doe ik niet meer, terwijl ik dat vroeger zo leuk vond. Maar ja, corona..”. “Sport je nog wel?” vroeg ik haar. “Nee, daar heb ik de puf niet meer voor”.
Na deze intake liet Karin me weten dat ze van start wilde gaan met een coaching traject. Niet zonder twijfel, want had ze dit wel echt nodig? Moest ze zich er niet gewoon overheen zetten? Gewoon even doorzetten? De eerste sessie zijn we systemisch begonnen. Wie is Karin? Waar ben je geboren, hoe is je gezinssamenstelling, hoe was je basisschool periode en zo verder tot nu. Ze vond haar eigen verhaal en mijn vragen confronterend. Tranen, onmacht en boosheid, allerlei emoties kwamen ter sprake.
Sessie nummer twee
De 2e sessie met Karin had ik vorige week. Er kwam een andere Karin binnen! Haar haar zat mooi en ze had een andere kleur in haar gezicht. Wat was er anders? Nog voor ik kon vragen hoe het met haar ging, begon ze zelf te praten. “Eigenlijk had ik deze sessie af willen zeggen”. De woorden komen met zoveel kracht uit haar mond, dat ik schrik van de felheid. “Ik ben eigenlijk heel boos op je geweest, Sheela!”
“Jij hebt mij de vorige keer op het eind gevraagd hoeveel ik van mij zelf hield. Niet of, maar hoeveel.” “Ik heb toen gezegd 20% wel en 80% niet. Maar toen ik in de auto wegreed besefte ik mij dat ik helemaal niet meer van mijzelf hou. Het was 0%..” “Ik heb daarna 2 weken gehuild en mijn omgeving wist niet wat ze met mij aan moesten! Mijn man vroeg wat hij voor mij kon doen, dat maakte me alleen maar geïrriteerd.” “Hoezo iets voor mij doen?! Als ik niet van mijzelf kan houden, dan kan jij niks voor mij doen. Ik moest zelf iets doen.”
“Jij gaf bij mij aan dat ik keuzes mocht maken. Nou dat heb ik gedaan Sheela! Keuzes, nee zeggen tegen zaken die niet goed voelden en ja tegen knuffelen met de kinderen en vooral ja zeggen tegen mijzelf”. Ik zie iets in haar ogen, maar het zijn geen tranen.
Hoeveel hou je van jezelf?
Ik heb geen sorry gezegd. Met een glimlach om mijn mond heb ik haar bedankt voor het komen naar Wons. Dat ze de moeite heeft genomen om dit aan mij te vertellen. Ze is nog steeds een beetje boos op mij… Terwijl we nog wat “napraten” – want ze wil geen volledige sessie meer – dringt het tot haar door welke stappen ze in de afgelopen weken heeft gezet. Terwijl ze haar jas aan doet, stel ik haar een vraag. “Karin, hoeveel hou je van jezelf?” Ze glimlacht en zegt: “50%, maar ik ga voor de 80!” Vlak voordat ze deur uitloopt zegt ze: “Ik stuur je straks een appje, ik wil graag over 2 maanden met je evalueren.” Met haar hoofd omhoog en een twinkeling in haar ogen loopt ze de deur uit.
Interesse in een coachingsessie? Neem contact op!
